البا: Capo Sant Andrea - بهشت ​​جزیره ناپلئون

البا: Capo Sant Andrea - بهشت ​​جزیره ناپلئون نوشته شده توسط ترین سگارد با همکاری کاپو سنت آندریا، که ما را به سفر دعوت کرده بود. همه نظرات، مثل همیشه، متعلق به نویسنده است.

پاییز در بهشت ​​جزیره ای

وقتی روی عرشه ایستاده‌ایم و غروب خورشید را بر فراز کوه‌های البا در افق تماشا می‌کنیم، ژاکتم را دور خودم می‌کشم. آسمان با رنگ های قرمز شعله ور رنگ آمیزی شده است و هنگامی که ما به سمت پایتخت جزیره، پورتوفرائو حرکت می کنیم، امواج به طرفین کشتی برخورد می کنند. چه منظره زیبایی

تنها چیزی که از قبل در مورد جزیره می دانم این است که زمانی ناپلئون را در آنجا به تبعید فرستادند. و بس.

باد خنک غروب با موهایم بازی می کند و آغوشش باعث می شود خیلی ها عقب نشینی کنند زیرا خورشید آرام آرام پشت کوه ها ناپدید می شود.

حتی با وجود اینکه در پایان سپتامبر اینجا کمی سرد است، من لبخند بزرگی بر لب دارم. خیلی خوبه که برگشتی ایتالیایی، و من آن را از دست داده ام. حتی خیلی زیاد.

بیشتر خاطرات من از بوت کشور مربوط به تعطیلات تابستانی با خانواده ام است، و این در حال حاضر به مدت ها قبل می رسد. پدر و مادرم در حالی که محکم بین دو خواهر و برادرم و گله در صندلی عقب گیر کرده بودم، ما را بین شهرهای بزرگ ایتالیا، روستاها، از میان کوه‌ها، در امتداد سواحل و دیگر مواقع حول و حوش وسط بردند. 

آن‌ها می‌دانستند چگونه جنبه‌های مختلف کشور، جذابیت، فرهنگ و تاریخ غنی آن را به ما نشان دهند، و اگرچه ممکن است در آن زمان واقعاً از آن قدردانی نکرده باشم، اما اثر خود را روی من گذاشته است. 

در اینجا منظور من فقط هوس سرگردانی نیست که احتمالاً در رگهای خانواده من جریان دارد. در عوض، منظورم علاقه به مکانی است که برای سه روز آینده خواهم بود: شهر کاپو سنت آندریا. جزیره البا، که در سواحل در توسکانی. 

زیرا اگر من را به یاد برخی از مکان های دوست داشتنی دیگری که قبلاً در ایتالیا دیده ام می اندازد، احتمالاً نمی توانم ناامید شوم. و باید قول بدهم که نماندم.

Capo Sant Andrea - واحه ای کشف نشده در البا

وقتی کشتی در البا پهلو می گیرد، هوا تاریک شده است. برای رسیدن به Capo Sant Andrea باید یک ساعت رانندگی کنیم. وقتی ما در جاده های کوهستانی پرپیچ و خم رانندگی می کنیم، همه کمی ساکت هستند. بیرون پنجره ها همه چیز سیاه است. این تنها حرکات ماشین است که تا کنون به من ایده ای از چشم انداز جزیره می دهد. 

روز بعد در تراس هتل می نشینم و صبحانه را با منظره ای از خلیج کاپو سنت آندریا می خورم. نگاهم به دنبال یک قایق بادبانی سفید رنگ از دور می‌رود که در حالی که مهماندار قهوه می‌آورد، خواب‌آلود به آن نگاه می‌کنم. 

او با لبخندی در چشمان تیره‌اش می‌گوید: «Buongiorno signora». صبح بخیر، من به زبان ایتالیایی پاسخ می‌دهم و دیگ کوچک اکسیر زندگی را می‌پذیرم. در اطراف من زوج‌های میانسال و مسن‌تر نشسته‌اند و از میوه‌های تازه، ماست و مقداری شیرینی از بوفه صبحانه ساده لذت می‌برند. برخی به آرامی صحبت می کنند، در حالی که برخی دیگر برای بیدار شدن به زمان نیاز دارند.

فکر می کنم اینجا چقدر خلوت است. به عنوان کسی که به طور روزانه پیاده روی روزانه خود را در نوربرو در کپنهاگ انجام می دهد، این سکوت من را سرشار از حس آرامش می کند. شما به سرعت احساس می کنید که سرعت در Capo Sant Andrea آرام است. خیلی آرام.

شاید این به این واقعیت مرتبط باشد که ما در خارج از فصل پرآب از جزیره بازدید می کنیم. یا گردشگران هنوز این واحه کوچک را پیدا نکرده اند.

یک تجربه معتبر

بعداً در روز، در شهر کوچک ساحلی حرکت می کنیم، جایی که چند نفر لباس تابستانی، شورت، صندل و لباس شنا می پوشند. هوا معتدل و گرم است و دمای هوا در اینجا در پایان سپتامبر حدود 23-25 ​​درجه است. برای من، این یک موقعیت ایده آل است، زیرا با افزایش سن ممکن است کمی نسبت به گرما حساس شوید. بسیاری از مردم احتمالاً می توانند آن را تشخیص دهند.

این شهر کوچک در دامنه کوه گسترده شده و در اطراف خلیج باز می شود. در امتداد جاده اصلی پر شیب و پرپیچ و خم، خانه‌ها، رستوران‌ها و هتل‌های کوچک با چشم‌اندازی فوق‌العاده از آبی تیره قرار دارند. دریای مدیترانه. 

سخت است که در این مناظر کمی مسحور نشدم، و اگرچه من هرگز به جزیره محبوب تعطیلات کاپری نرفته ام، اما فکر می کنم شباهت هایی وجود دارد. 

اما به سرعت متوجه می شوم که شما برای تجربه تجمل به کاپو سنت آندریا نمی آیید. بیشتر تصور من این است که شما به عنوان یک جزیره نشین ایتالیایی در یک شهر ساحلی کوچک که در آن تنها چند صد نفر از مردم محلی در آن زندگی می کنند، بینشی معتبر از زندگی دریافت می کنید.

در اینجا هیچ ژست بزرگ، هیچ هتل پنج ستاره یا رستوران گران قیمت میشلن وجود ندارد.

از طرفی غذاها محلی است و مهر ارتباط شهر را به خود یدک می کشد havet، هتل ها کوچک و جذاب هستند، در حالی که منطقه به طرز خیره کننده ای زیبا است. باید اعتراف کنم، این به قلب سفر من می رود. 

در حالی که ما در باغی سرسبز که اطراف آن را درختان لیمو احاطه کرده نشسته ایم، یکی از نویسندگان محلی درباره البا صحبت می کند. 

برای سال‌های متمادی این جزیره یک معدن طلا برای استخراج معادن بود، جایی که آهن و مواد معدنی از زیرزمین بیرون آورده می‌شد و به سمت سرزمین اصلی کشتی می‌رفت. بعدها، کشاورزی به بخش بزرگی از منابع صادراتی جزیره تبدیل شد، زیرا آب و هوا برای تاکستان‌ها و باغ‌های زیتون ایده‌آل بود، که مردم محلی و بازدیدکنندگان تا به امروز از آن لذت می‌برند. 

آقا مسن با دستانش روی هم می نشیند و می بینم که نگاهش در حین حرف زدن دور می شود. انگار خودش را کمی دورتر در داستان هایش می بیند و می توانی حس کنی که این مکان چقدر برایش اهمیت دارد. 

او در Capo Sant Andrea متولد شد و تمام عمر خود را در آنجا زندگی کرده است. او توضیح می دهد که بسیاری از ساکنان فعلی شهر از نوادگان کشاورزانی هستند که در طول زمان در کنار سواحل ساکن شده اند و نسل ها در آنجا بوده اند. 

بنابراین، وقتی مائوریسیو، مجری تور ما، سیلی بر بازوی آقا مسن می زند و با خنده به ما می گوید که او در واقع برادرزاده نویسنده است، من را شگفت زده نمی کند. 

به نظر من لبخند زدن چقدر عالی است. و این دقیقاً همان احساسی است که در Capo Sant Andrea دارید. یک حس با هم بودن و یک جامعه فشرده که در آن مردم نه تنها همه را می شناسند، بلکه بسیاری از آنها در واقع با هم مرتبط هستند. این چیز خاصی است.

غروب آفتاب بر فراز البا

خورشید شروع به پخش نور طلایی بعد از ظهر خود بر روی کاپو سنت آندریا می کند و من روی صندلی ساحلی کنار خلیج کوچک می نشینم و به آب نگاه می کنم. خیلی وقت بود که ندیدم دریا به این زیبایی لاجوردی داشته باشه.

آب آنقدر شفاف است که از فاصله دور هنوز می توان دسته های کوچکی از ماهی ها را دید که سعی می کنند بین دو پسری که از شنا لذت می برند حرکت کنند. 

روی اسکله مردی مسن با چوب ماهیگیری نشسته است. سطل پلاستیکی سبز تقریباً خالی از ماهی است، اما او نه ناامید به نظر می رسد و نه شبیه کسی است که باید به چیزی برسد. قبل از دیدن مسیری که به پشت صخره بزرگ منتهی می شود، لحظه ای می ایستم و او را تماشا می کنم. 

کنجکاو – و با کفش های اشتباه – در امتداد دیوارهای صخره ای بلند حرکت می کنم و از طرف دیگر می گردم. با کمال تعجب، اینجا زندگی زیادی وجود دارد. 

سگ بزرگی به استقبال من می دود و قبل از تعقیب صاحبش، پوزه خیس خود را روی دوربینم می کارد. با خنده و کمی تب، سعی می کنم بدترین پوزه سگ را از روی لنز پاک کنم، زیرا اینجاست که باید عکس ها گرفته شود. 

توده های بزرگ گرانیتی که من با آن روبرو هستم Lisce di Sant Andrea نامیده می شوند و محل تجمع مردم محلی و گردشگران گاه به گاه است. در اینجا، مردم آخرین آفتاب بعد از ظهر را با حوله و پتو می‌خورند.

برخی دیگر وسایل ماهیگیری خود را باز کرده اند و کنار هم ایستاده اند و طناب را به دریای آزاد می اندازند.

دختر جوانی را می بینم که سعی می کند به اندازه کافی نزدیک شود havet به یک شیب، اما باید، به راحتی بسیاری، تسلیم شد. حتی در این روز نسبتاً بدون باد، امواج به شدت به صخره ها برخورد می کنند.

اگرچه شرایط حمام کردن در اینجا به خوبی سایر مکان‌های اطراف کاپو سنت آندریا نیست، اما هنوز می‌دانم که چرا خیلی‌ها اواخر بعد از ظهر را روی این صخره‌های سخت می‌گذرانند.

خورشید کم کم در حال غروب است و تماشای این منظره با صدای تند دریا، منظره ای بسیار دیدنی است. 

مارسیانا - یک شهر جذاب قرون وسطایی

یک پیچ نرم در جاده اصلی دور می زنیم که ناگهان فریاد می آید: "ماشین را بس کن!"

گیج به اطراف نگاه می کنم. ابتدا به جاده برویم تا ببینیم آیا قرار است کسی را بزنیم. بعد به طرف مقابلم نگاه می کنم که از قیافه ام می خندد. خوشبختانه، معلوم می شود که ما فقط باید توقف کنیم تا عکس بگیریم.

خورشید به آرامی در میان ابرها می سوزد و نوری سعادتمند را بر فراز مارسیانا در افق می اندازد. این شهر کوچک قرون وسطایی در دامنه تپه Monte Capanne و در فاصله 17 کیلومتری Capo Sant Andrea واقع شده است.

ساختمان‌های زرد و نارنجی کاملاً در تضاد با محیط سبز تیره قرار گرفته‌اند، و همانطور که به سمت شهر می‌رویم، ناقوس‌های صد ساله کلیسا برای دیدار با ما به صدا در می‌آیند.

Marciana دوست داشتنی است و منظره البا فوق العاده است. این شهر بیش از 1000 سال پیش تاسیس شد و همه چیز را از رونق زیاد و تغییر قلمروها گرفته تا حملات دزدان دریایی بی‌شماری در طول اعصار تجربه کرده است. اگرچه مارسیانا قدیمی است، اما تا قرون وسطی بود که شهر واقعا شکل گرفت.

بقایای این زمان هنوز هم امروزه یافت می شود. این شهر هزارتوی کوچک از خانه‌های زیبا و خیابان‌های سنگ‌فرش شده باریک و بازارهای قدیمی از آن زمان است. در اطراف، گل ها و گیاهان منظمی یا به صورت وحشی یا از گلدان رشد می کنند و ظاهری جذاب به منظره خیابان می دهند.

امروز، حدود 2000 نفر در اینجا زندگی می کنند، و به سختی می توان به آن توجه کرد. اینجا یک فضای بسیار آرام است، با وجود اینکه مغازه های کوچک شهر و تراتوریاها باز است.

اگرچه می توانستم چند ساعتی را در مارسیانا سپری کنم، اما به سمت حومه شهر حرکت می کنیم.

در رکاب ناپلئون

از اینجا به سمت پناهگاه مدونا دل مونته حرکت کردیم، پناهگاه کوچکی که در جنگل های شاه بلوط کوه پنهان شده است. این کلیسا که در قرن چهاردهم ساخته شد، قبل از بازگشت به ناپلئون بناپارت، مورد بازدید زائران قرار گرفت و پناهگاهی برای خود ناپلئون بناپارت و معشوقه‌اش بود. فرانسه.

مسیر نیاز به یک جفت کفش مناسب پیاده روی دارد، اما منظره در طول پیاده روی خیره کننده است. همانطور که ما پیاده روی می کنیم، نمی توانم نگاهی به چشم انداز نداشته باشم، حتی اگر این در خطر زمین خوردن است. تا آنجا که چشم کار می کند دریاها، جنگل ها، کوه ها و صخره های عجیب و غریبی وجود دارند که شبیه حیوانات هستند.

این گشت چند ساعت طول می کشد و راهنمای ما در فواصل زمانی معین توقف می کند تا به ما اجازه دهد تا طعم توت ها، بوی آویشن وحشی و گیاهان را بچشیم، در حالی که او در مورد طبیعت صحبت می کند. بالای یک صخره چیزی را می بینم که حرکت می کند. یک بز کوهی قبل از اینکه ناپدید شود و به روز خود ادامه دهد با تعجب به ما نگاه می کند.

به جاده اصلی می رسیم، جایی که مسیر درست قبل از فرود به Capo Sant Andrea به پایان می رسد. خسته اما سرحال، کمی بعد خودم را روی تخت هتل می اندازم و قبل از رفتن به پایین برای طعم ماهی مرکب سرخ شده و تیرامیسو در رستوران ساحل کمی استراحت می کنم.

تنها در چند روز من تصور فوق العاده ای از این مکان به دست آورده ام و شک ندارم که روزی دوباره به کاپو سنت آندریا و جزیره بهشتی ناپلئون البا باز خواهم گشت.

واقعا سفر خوبی به البا بود.